Maria Stefania Grzegorzewska (ur. 18 kwietnia 1887 w Wołuczy, zm. 7 maja 1967 w Warszawie) – polska pedagog, psycholog, profesor, twórczyni pedagogiki specjalnej w Polsce.

W 1907 roku ukończyła szkołę średnią w Warszawie, a w 1909 roku podjęła studia na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1913 roku studiowała pedagogikę w Brukseli na międzynarodowym Fakultecie Pedagogicznym, a następnie psychologię na Sorbonie. W 1918 roku otrzymała tam tytuł doktora filozofii. W 1919 roku postanowiła wrócić do kraju i skupiła się na pracy oraz pogłębianiu działalności naukowej w dziedzinie pedagogiki specjalnej. Od 1930 roku prowadziła Państwowy Instytut Nauczycielski. Od listopada 1939 roku do sierpnia 1944 roku uczyła w szkole specjalnej w Warszawie. Marię Grzegorzewską cechowała dobroć, empatia oraz szeroko rozumiany humanizm i altruizm. Chętnie pomagała ludziom w potrzebie. Brała czynny udział w powstaniu jako sanitariuszka, pomagała również Żydom w czasie wojny. Bardzo kochała dzieci i to właśnie im postanowiła poświęcić znaczną część swojego życia. Jako pierwsza w Polsce podjęła systematyczne badania nad zagadnieniami pedagogiki niepełnosprawnych, stworzyła jej podstawy. Po wojnie zajęła się problemem edukacji nauczycielskiej i relacjami między nauczycielem a uczniem.